In 1978 hield de Amerikaanse schrijfster Barbara Tuckman in haar boek ‘A Distant Mirror’ de westerse wereld ‘Een Verre Spiegel’ voor. Het beschreef de toestand waarin Europa zich in ‘De Waanzinnige veertiende eeuw’ (de Nederlandse titel van het boek) bevond en de verschrikkingen die de bevolking door oorlogen, ziekte en honger moest ondergaan. Het moest een vingerwijzing zijn naar overeenkomstig leed dat in de 20e eeuw, vooral door de Eerste Wereldoorlog over ons continent kwam. De reden dat dit boek weer in mijn herinnering kwam, zal hieronder snel duidelijk worden.
Deze site gaat over de misstanden die in de jeugdzorg de oorzaak zijn van ongekend leed onder tienduizenden kinderen, ouders, grootouders en andere betrokkenen. Ongekend is inderdaad een bewust gekozen woord, wat naast zijn betekenis van onbeschrijfelijk / enorm, is het ook van toepassing in zijn letterlijke betekenis. Ongekend, inderdaad, want als ik in mijn omgeving vertel van de controleerbare gruwelverhalen, dan reageren de meesten met ongeloof en daarna zie je vanuit het ongeloof geleidelijk de verontwaardiging opstijgen. We hebben via de toeslagenaffaire nu tussen de 1115 en 1700 onterechte uithuisplaatsingen op de teller staan [februari 2023 zijn we al over de 2000 heen] en langzaam moet bij de bevolking toch het besef doordringen dat het probleem veel struktureler is en mogelijk de 50.000 te boven gaat. De officiële cijfers van de overheid hebben het over 95.000 uit huisgeplaatste kinderen.
Nederland zou hierin uniek zijn. In ons land zou een patroon bestaan dat ik als volgt beschreven heb gezien:
“De feiten van deze zaak volgen over het algemeen een inmiddels goed ingeburgerd – en tragisch – patroon. Een kind wordt verwijderd op basis van één specifiek zorgwekkend feit. De ouders dagen vervolgens de autoriteiten krachtig uit. Wat moet worden opgevat als een uiting van hun liefde voor hun kind, wordt vervolgens tegen hen gebruikt als blijk van onwil om met de autoriteiten samen te werken. Dat wordt gebruikt als grond om de scheiding te verlengen, waarbij het oorspronkelijk specifieke zorgwekkende -en tijdelijk spelende- feit naar de achtergrond verdwijnt. Uiteindelijk verstrijkt er zo veel tijd dat de autoriteiten beweren dat het kind nu goed gesetteld is en permanent bij het pleeggezin moet blijven. We hebben dit patroon zich keer op keer zien herhalen”.
Zo ongeveer is het mij ook in de afgelopen tijd keer op keer beschreven. In de afgelopen paar dagen is mij echter duidelijk geworden dat er ook op het gebied van jeugdzorg sprake is van een verre spiegel. Het citaat is namelijk een letterlijke vertaling uit een artikel over de situatie in Noorwegen, waar zelfs de Europese Raad voor de Bescherming van het Kind zich meerdere malen veroordelend over uitgesproken heeft. En net als in Nederland leggen de zorginstanties de oordelen grotendeels naast zich neer! In Amerika hebben de Child Protection Services een al even negatieve reputatie op het gebied van het bij ouders weghalen of -houden van kinderen op verzonnen gronden. In Engeland blijken de Family Courts stelselmatig op dezelfde wijze ‘onrecht te spreken’. De journalistiek mag alleen na uitdrukkelijke toestemming van de rechtbank verslag doen van procedures, anders dreigen zware represailles. In hoeveel landen nog meer wordt onder het mom van jeugdzorg een diepgeworteld systeem van zelfverrijking instand gehouden ten koste van vernietigde gezinnen, onherstelbaar beschadigde levens? Ik wil het weten. De informatie ligt niet voor het oprapen, maar, zo bleek na een paar dagen spitten, er blijkt meer literatuur te zijn dan wat bekend raakt. Ik zal het eindeloos herhalen: Alles Is Er Al! En ik wil dat het geweten wordt.
Ik wil niet dat ook wij op een dag ons vrij denken te kunnen pleiten met een “Wir haben es nicht gewusst” !