Na een korte periode waarin ik “ingewerkt” ben in de praktijk(en) van de Jeugdzorg in Nederland, ben ik ontsteld genoeg geraakt om te willen helpen de onderste steen boven te krijgen bij de onderwereld die Jeugdzorg heet. Toen ik voor het eerst een aantal persoonlijke verhalen over uithuisplaatsingen mocht aanhoren, waarschuwde iemand in het groepje mij met de waarschuwing: “Je gaat dit niet geloven, Ronald, dit past niet binnen jouw denkraam”. Een dozijn verhalen verder, of het nu iemand’s persoonlijk verhaal was, of dat via een interview, essay of documentaire tot mij kwam, was mijn denkraam flink opgerekt. Als psychosociaaltherapeut (één van mijn petten) heb ik wel een beetje geleerd de fantasten, overdrijvers en carriereslachtoffers te onderscheiden van hen die -vaak onbegrijpelijk- nuchter het relaas deden van wat hen allemaal overkomen was, vaak onderbouwd met een stapel bewijsmateriaal die niet in één keer ter zitting in de prullebak van de rechter paste.
Ik, Ronald dus, ben altijd gefascineerd geweest door (on)menselijk gedrag, met name zinloos verdorven gedrag, omdat elk mens toch zou moeten weten hoe het is gepijnigd, beschadigd, ontkend, misbruikt en vul-het-maar-aan te worden, om dat dan bijna tot een kunst te verheffen om dit anderen aan te doen. Ik ben nog niet uitgeleerd op dit gebied, maar ben altijd wel in humanistische zin opgevoed met het idee dat “voor de overwinning van het kwaad, het voldoende is dat goede mensen niets doen”. Die dan later zeggen “Wir haben es nicht gewusst”. Ik heb dat altijd als een waarschuwing ervaren: dat we moeten zorgen dat we dat lamme excuus nóóít meer aan zouden moeten kunnen voeren, maar als je dit vandaag de dag hardop in de Tweede Kamer zegt, heb je jezelf meteen geëtaleerd als neofascist en als kwetser van wéér een bevolkingsgroep. Dat is níét woke en níét politiek correct.
Deze website, misschien de zoveelste op het gebied van het onrecht dat Jeugdzorg heet, beoogt om in zo neutraal mogelijke bewoordingen, met zoveel mogelijk onweerlegbare feiten, een stukje bewustzijn te verbreiden, zodat we inderdaad nóóit meer kunnen zeggen dat we het niet geweten hebben.
Er moet meer -in mijn ogen onmisbare- informatie naar buiten gebracht worden om een betere wereld naderbij te kunnen brengen: het moet vindbaar, leesbaar en aangrijpend genoeg om een kritische massa aan bewustzijn tot stand te brengen over deze misstanden.
Ik heb daartoe op deze website een hoek ingeruimd voor het misschien wel schrijnendste onrecht waar in ons pseudo-geciviliseerde modellandje de vinger op gelegd kan worden. Ik wil daarbij graag leunen op bijdragen van de talloze ervaringsdeskundigen die hun stapels bewijsmateriaal van tafel geveegd zagen door enkel een vederlichte verklaring van een zorgmedewerker die een andere mening toegedaan was. Waarvoor nog een gang naar de rechter, als een verklaring, vaak niet meer dan een opinie, van Jeugdzorg of een andere ketenpartner het enige is dat gewicht in de schaal legt?
Het enige dat daartegen helpt is een overmacht aan feitelijkheden en bewijzen. Bewijzen op het gebied van willekeur, het ontbreken van the toepassen van hoor en wederhoor. Over de “perverse prikkels, die een realiteit blijken te zijn. En de vele andere aspecten die deze duistere ontwrichting van de samenleving in stand houden. Die feiten en bewijzen moeten dan wel zó tot de verbeelding, maar vooral de compassie van een groter publiek spreken, zodat we de roze olifant in de kamer wel móéten zien. Feiten zijn machteloos als ze niet een emotionele snaar raken bij een kritische massa. Dan zal de politiek volgen. Niet omdat ze zozeer in hun ziel geraakt worden, maar vooral in hun verkiezingsresultaat.
Laten we daar aan gaan werken. Feiten, maar eigenlijk verhalen die ons recht in het hart kunnen raken. Als een schilderij-met-zigeunerjongetje-met-traan dit wel lukt, dan moet het voor ons toch ook geen hopeloze taak zijn. Jullie getal maal jullie vastberadenheid is niet te weerstan, mits we de kar natuurlijk allemaal tegelijk de goede kant uit trekken.
Ik moet het voor vandaag er bij laten. Beloofd is beloofd: ik zou vandaag een website van de grond krijgen.
Ron Quichot